The Beekeeper (2024)

 Recensie The Beekeeper CinemagazineRegie: David Ayer | 105 minuten | actie, thriller | Acteurs: Jason Statham, Emmy Raver-Lampman, Bobby Naderi, Josh Hutcherson, Jeremy Irons, David Witts, Michael Epp, Taylor James, Phylicia Rashad, Jemma Redgrave, Minnie Driver, Don Gilet, Sophia Feliciano, Enzo Cilenti, Megan Le, Dan Li, Georgia Goodman, Derek Siow, Jay Rincon

Het is ondertussen algemeen bekend dat de naam Jason Statham een synoniem vormt voor ‘simpele, doch entertainende actiefilms’, waarbij er niet al te veel breincellen gebruikt moeten worden; anders geformuleerd, een vaste waarde waarvan je op voorhand weet wat je kan verwachten. Statham en de films waarin hij meespeelt zijn een veilige keuze op het spectrum der filmografie: ergens in het centrum, niet te experimenteel, niet te dom. Hoewel zijn bijnaam niet zo luidt, is onze alom gekende Britse acteur met een handvol gezichtsuitdrukkingen een solide steen waarop gebouwd kan worden. Samengevat, hijzelf en zijn filmrepertoire zijn een betrouwbare gevestigde waarde. Het is dan ook geen verrassing dat David Ayers’ ‘The Beekeeper’, een film die draait rond een ‘one man army’ en diens queeste naar honingzoete wraak, niemand minder dan Jason Statham in de hoofdrol heeft.

Adam Clay (Jason Statham) leidt een rustig bestaan als imker. Hij krijgt onderdak op de boerderij van de oudere lieve dame, Eloise Parker (Phylicia Rashad). Eloise wordt bedrogen door een bende online oplichters, waardoor ze al haar spaarcenten kwijtspeelt en beslist om het tijdelijke voor het eeuwige in te wisselen. Terwijl Clay ervoor opteert om dit kwaad recht te zetten door middel van geweld, tracht FBI-agente Verona Parker (Emmy Raver-Lampman) – Eloises dochter – te achterhalen wie deze online afzetters zijn. Beiden zijn op oorlogspad, maar kiezen elk hun methodes om hun gezamenlijk doel te bereiken: een rechtvaardigere wereld. Hun paden kruisen elkaar geregeld en Verona ontdekt geleidelijk aan wie Clay, een man waarvan ze tot voor kort nog nooit van had gehoord, echt is: een ‘speciale’ imker.

Feitelijk is de film die je verwacht na het eerste half uur gedaan, namelijk Clay bereikt zijn doel door wraak te nemen op de afzetters. Na dat eerste half uur echter, schakelt de film een waanzinnige versnelling hoger, doordat onze protagonist beslist om het corrupte systeem tot de top uit te roeien; en dat wordt tamelijk serieus genomen, omdat Clay een bezig bijtje is en niet zal rusten tot het kwaad, dat zich bevindt in de hoogste echelons van de Amerikaanse politiek, is uitgeroeid. De tentakels van de corrupte cryptobros en politici reiken echter ver, en zij maken gretig gebruik van allerlei extravagante individuen met nog indrukwekkendere kapsels of accenten om onze held het leven zuur te maken. Althans, dat proberen ze toch.

Onze held, de stoïcijnse acteur en coproducent Jason Statham, zou evengoed de Terminator kunnen zijn, gezien zijn haast onsterfelijke status en kunst voor perfecte cheesy oneliners. Clay die op het einde, nadat hij over tientallen lijken is gewandeld, stelt dat hij ‘in de goedheid van de mens gelooft’, kan haast niet lachwekkender zijn. Verona mag dan beetje bij beetje meer over Clay ontdekken, wie of wat deze man is, blijft een raadsel. Dat hij iets voelt voor bijen en graag analogieën gebruikt met betrekking tot de beestjes, is zeer duidelijk. De rest van de personages zijn inhoudelijk onbestaand. De ideale formule dus, voor een aangename breindode film.

Dit verhaal is op zich een minder actievolle, maar tegelijk brutalere versie van ‘John Wick’. ‘The Beekeeper’ schuwt er absoluut niet voor terug om de schurken op visueel gewelddadige manieren af te straffen. Een solide acteursprestatie van Statham vormt in essentie de notendop van deze film. Op Jeremy Irons na is er niemand memorabel en de flinterdunne plot is een geliefd eendimensionaal genre waar weinig fout mee kan gaan. Daarnaast is de boodschap van de film – als je het echt al een boodschap kan noemen – dat het goede altijd het kwade overwint, ook al moet je serieus buiten de (wettelijke) lijntjes kleuren. Het is dus, anders verwoord, totaal van de (honing)pot gerukte waanzin, maar zeer amusante entertainment.

다음 이전